"مودّت" از ريشه‌ي "ودّ" است و قرآن کريم يکي از اسماء حق تعالي را "ودود" بيان می‌کند. "ودود" يعني آن ذاتي که عاشق است و "ودّ", شدّت محبت و عشق و علاقه را نشان مي‌دهد.
ودّ يعني دوست داشتن؛ و موّدت يعني عشق ورزيدن محبوب و محبّ به يکديگر. وّد ممکن است يک طرفه باشد, امّا موّدت، دو طرفه است. مودّت، زماني است که ما به معشوقمان عشق بورزيم و او هم ما را دوست داشته باشد؛ پس مودّت متضمن تمنّا و درخواست از معشوق است...
مودّت، محبّت و عشقي است که علاوه بر دو طرفه بودن، جهت‌دار است. جهت اين عشق و علاقه، خدايي است؛ و چون اوّل عاشق، حق تعالي بوده و بر اساس اين عشق, هستي را پديد آورده است, بنابراين اين محبّت در ذات همه‌ي موجودات به وديعه گذاشته شده است...
پس صِرفِ داشتن نام شيعه و دوست داشتن اهل بيت(ع), مودّت نيست و به تنهايي کفايت نمي‌کند. زيرا از صدر اسلام تاکنون تمام مسلمانان پيامبر(ص) را دوست داشتند؛ حتي غاصبان حق علي(ع) هم, او را دوست داشتند و مناقب وی را بيان مي‌کردند, امّا حرکتي انجام دادند که منجر به ظلم به ايشان شد... پس اگر اهل بيت(ع) را بسيار دوست داشته باشيم, امّا روش‌هايي را که هم‌سنخ روش‌هاي آنان نيست، اتخاذ کنيم؛ مودّت حاصل نمی‌شود و وقتي مودّت حاصل نشد، اجر رسالت را نداده‌ايم و در اين صورت به کمال لايق انساني نخواهيم رسيد. اعمال ما وقتي نشان از مودّت خواهد داشت که تمام حرکات و سکنات ما زمينه جلب و جذب نظر محبوب را برايمان فراهم و آماده کند...
براي طي کردن مسير مودّت، اوّل قدم, معرفت است, معرفت به رفتار، کردار، سليقه، عقايد، انديشه و حب و بغضِ محبوب.
"قُل اِن کُنتُم تُحِبّونَ الله فَاتَّبِعوني يُحبِبکُمُ الله و يَغفرلَکم ذُنوبَکم و اللهُ غفورٌ رحيمٌ"[1]
"بگو اگر خدا را دوست مي‌داريد از من پيروي کنيد تا او نيز دوستتان بدارد و گناهانتان را بيامرزد و خدا آمرزنده و مهربان است"
در اين آيه بيان شده است که اگر خدا را دوست داريد, بايد کاري کنيد که او هم شما را دوست داشته باشد و راه اين محبّت دو طرفه، «تبعيت» است. امّا امکان ندارد, انسان بدون محبّت به موجودي، از او تبعيت کند و محبّت نيز بدون معرفت حاصل نمي‌شود. در بطن آيه‌ی فوق سه امر بيان شده است:
- معرفت, 2. محبّت, 3. تبعيت
از اين سه راه است که محبّت محبوب را مي‌توان جلب کرد و وقتي اين عشق در وجود حاصل شد, "يغفِر لَکُم ذنوبَكُم" را به دنبال دارد. زيرا بنده‌ی گنهکارِ غافلِ ضعيف به خداوند تواناي عالمِ قوي وصل مي‌شود و به وسيله‌ی جلب کمالات او, نواقص را از ميان مي‌برد. وقتي فرد, کاملاً نقص خود را در معرض آفتاب وجود حق تعالی و خاصّان درگاهش قرار داد، ظلمت از وجودش رخت بر مي‌بندد.
پس معرفت، محبّت و تبعيت از پيامبر(ص) و اهل بيتش، همان مودّت است. اين چنين مودّتي آثاري را به دنبال دارد.
فاطر هستی، ص 13 تا 22
نظرات کاربران
